Ako pođemo od toga da nama najbliskije forme bivstvovanja  počivaju u jednistvenom iskustvu Života i Svijeta oko nas, onda se slikarstvo Aleksandra Vukotića može posmatrati kao njegovo smjelo i iskreno nastojanje da kreira jedan potpuno nezavisan i autonoman svijet umjetničkih formi, koje imaju svoje vlastito, samostalno bivstvovanje u nekom sasvim novom, imagniranom poretku njegove slike. Riječ je o tome da Vukotić namjerava, likovno, slikarski, da stvorenim umjetničkim formama - simbolima, znakovima, određenim pojmovima itd, ponudi jedno sasvim novo postojanje, novi identitet, novu određenost u smislu novouspostavljenog značenja ili doživljaja, i tako stvori jedan autonomni narativ slike koji ima svoj konačni, nezavisni entitet. Važno je, međutim, da ti odabrani pojmovi ili umjetničke forme ovdje nemaju mimetičnost u smislu citatnosti nekog njihovog već usvojenog univerzalnog simboličnog narativa, već njihovo formalno i sadržajno značenje počiva upravo u njihovom novouspostavljenom karakteru, jednistvenom i samostalnom identitetu. One, dakle, nemaju namjeru vizuelne reinterpretacije određenog pojma, već je suština njihove kreacije upravo u njihovom suverenom entitetu kao takvom. Još dalje, u ovom slikarstvu prepoznajem jednu izuzetnu, afirmativnu dosljednost, u smislu Vukotićeve konstantne upućenosti na taj složeni narativ odabranih pojmova ili simbola, a koji opet nijesu (i ne treba da budu) uspostavljeni kao neka stroga zakonitost slike, u smislu njihove nečitljivosti ili introvertnosti, što bi značilo određenu distancu i nepristupačnost prema slici kao takvoj. Naprotiv, u ovom slikarstvu je postignuta baš ta neophodna, vitalna komunikacija i interakcija upravo identitetskom samostalnošću odabranih formi, gdje njihova korelacija sa svim drugim iskustveno poznatim stvarima i bićima postaje moguća i očekivana. Novouspostavljene umjetničke forme i njihova sadržajna značenja, otvaraju tako beskrajne horizonte naših najširih mogućih čitanja i razumijevanja, imagniranih ili stvarnih interpretacija, u kojima se reflektuju naša vlastita, najrazličitija iskustva i doživljaji. Njihova bitnost, dakle, zadire u jedan daleko otvoreniji i prostraniji svijet, u kojem su nove forme bivstvovanja izvjesne, dokučive i moguće. Ipak, ne radi se o isključivo metaforičnom ili literarnom stavu koji dozovljava dovođenje u vezu sa opštim mjestima simboličkih interpertacija određenih pojmova, već je riječ o jednom sasvim originalnom, izvornom sadržaju umjetničkih formi, čija suština i vrijednost jeste upravo u njihovoj takvoj, jedinstvenoj autentičnosti. Pa čak i u tom formalnom, plastičkom postupku konsturkcije slike, načinu na koji se tretira samo platno, izrezuje i oslobađa, njegova tekstura, svaka svjesno dopuštena nepravilnost koja ostaje vidljiva, doprinosi utisku jedne neposrednosti, otvorenosti, pristupačnosti slike, u koju je moguće dalje implicirati naše sopstvene utiske ili iskustva, neograničenih sadržaja i značenja. A kao još jedna određenost ovog vizuelnog diskursa, upotrijebljena je boja, koja sama po sebi ima svoju personalnost pa samim tim i izvjesnu zahtjevnost u čisto slikarskom postupku, a koja kod Vukotića ima jednu posnost i hromatsku uravnoteženost, što još sugestivnije doprinosi utisku tog čulnog dejstva u kontekstu cjelokupnog narativa. U tim semiotičkim kodovima najrazličitijh shvatanja i promišljanja, sažima se čitav jedan imaginarni, inutitivni sadržaj, uobličen i otjelotvoren u simboličnim formama njihovog sopstvenog bivstvovanja.

Milica Bezmarević